Gönderilen mektuptaki manzumeyi okuyan Kanûni Sultan Süleyman'ın kalbi sızlar. Evlat acısını daha evvel en derinde yaşayan ve büyük ıstıraplara duçar olan koca sultan, yine büyük ve dayanılmaz bir acının eşiğindedir. Uçurumun başında ağlayan oğulun celladına yalvarışlarını hisseder yaralı yüreğinde. Babalık ve cellatlık arasında gider gelir.
"Uçurumun kenarındayım, düştüm, düşeceğim; kurtar beni!" diye yalvaran oğluna, alır eline kalemi ve bir cevap yazar:
Ey dem-a-dem mazhar-ı tugyân ...