Bir taraftan güvercinlerin karınlarını doyururken bir yandan da ekmeklerin çöpe
gitmesine engel olmuştum.
O günden sonra o güvercinler benim güvercinlerim olmuştu. Alışmıştık birbirimize.
Ben ekmekleri veriyordum, onlar sevgilerini. O günden sonra nineme daha çok
bağlanmıştım. Çünkü sevmenin ne kadar büyük bir değer olduğunu daha küçücük
yaşımda benim anlamamı sağlamıştı.
Sevmekten korkmayın! Çünkü en değerli varlığımız kalbimizdeki sevgimizdir...